Wulfin

-1-

Acteur-regisseur Wolfgang de Ganshoren in levensgevaar na auto-ongeval.

Vanmorgen maken alle krantenkoppen gewag van de BV die vannacht met zijn Porsche is gecrasht. Volgens de kwaliteitskranten was oververmoeidheid de waarschijnlijke oorzaak. De roddelpers is verdeeld. De ene meent een wanhoopsdaad te zien wegens de drastische vermindering van de subsidies voor zijn toneelgezelschap De Ganshorens, terwijl de andere een mogelijke sabotage toeschrijft aan een afgesprongen affaire. Het feit is dat de man momenteel vecht voor zijn leven in het UZ.

Nadat de brandweer het slachtoffer had bevrijd en de politie het gebied had afgezet en beveiligd, werden de enkele nachtelijke getuigen al verhoord. Bij het eerste ochtendlicht kwam de technische recherche ter plaatse. Ze namen foto’s, maten alles op en maakten een 3D-scan van de situatie. In combinatie met de getuigenissen zal de politie straks proberen het verloop te reconstrueren. Ramptoeristen en journalisten van de rioolpers worden krachtdadig van de potentiële crime scene geweerd.

De sociale media draaien nu op volle toeren: fans en tegenstanders spuien respectievelijk liefdes- en haatboodschappen op het wereldwijde web. Het is de mensheid op haar zieligst. Intussen onderzoeken de rechercheurs diverse scenario’s. Ze checken of de bestuurder onder invloed was van alcohol, drugs of medicijnen; ze lichten zijn medische geschiedenis door evenals zijn recente psychische status. Familie, vrienden en collega’s worden aan de tand gevoeld of er aanwijzingen zijn voor depressie of suïcidale gedachten.  

Inmiddels bestuderen technici het autowrak op mankementen of sabotage, en forensisch beeldanalisten verifiëren het gedrag van de auto vlak voor de crash via video’s van beveiligingscamera’s in de omgeving. Ondanks de inzet van alle mogelijke technische, forensische en digitale methoden vindt de recherchedienst geen bewijs voor sabotage en worden ook moord en poging tot moord uitgesloten. Op basis van gesprekken met de nabestaanden en het feit dat een afscheidsbrief ontbreekt, concludeert men dat zelfmoord eveneens mag worden geschrapt. Het gebeuren wordt afgedaan als een tragisch ongeval. Case closed.

 

 

-2-

Aarde vannacht getroffen door uitzonderlijke geomagnetische storm.

Vanmorgen plaatsen alle kranten ergens op een binnenpagina een onopvallend berichtje over de zonnestorm. De meeste journalisten hebben enkel aandacht voor het noorderlicht dat uitzonderlijk in onze regio zichtbaar is. De kwaliteitskranten, in een iets groter artikeltje, rapporteren de uitbarsting, het naderen van het zonnemaximum, het hoogtepunt van de elfjarige cyclus. De gevolgen worden overal geminimaliseerd ondanks de niet-geringe schade aan vitale digitale netwerken. Wellicht was van overheidswege vooraf gevraagd paniek in de berichtgeving te vermijden.

Maar, uit diverse onafhankelijke bronnen vernemen we stroomuitval door overbelaste transformatoren in tal van hoger gelegen gebieden;  belemmering van kortegolfradio voor langeafstandscommunicatie; navigatiefouten en verminderde nauwkeurigheid in het GPS-gebeuren in alle transportsectoren door vervorming van de radiosignalen in de ionosfeer; en Top of the bill, onherstelbare beschadigingen aan tientallen satellieten die ons dagelijkse leven moeten beveiligen. De periode van verhoogde zonneactiviteit is nog niet ten einde maar de overheid schijnt liever haar bevolking zoet te houden met een ononderbroken goednieuwsshow.

Nog minder opvallend is de toestand bij dierenasiel K9 in Waarloos. Personeelsleden en vrijwilligers hebben een slapeloze nacht achter de rug. De intensiteit van de zonnestorm heeft immers ook invloed op de dierenwereld. Niet alleen trekvolgels in de lucht, insecten op de grond en vispopulaties in de oceanen raken gedesoriënteerd, ook honden zijn overgevoelig voor elektromagnetische veranderingen. De lage, voor mensen niet-hoorbare geluiden die ontstaan door de samendrukking van het aardmagnetische veld, zijn trillingen waar honden zeer onrustig van worden. Ook het onbekende en bewegende noorderlicht beangstigd deze dieren. De ene gaat blaffen, de andere janken, en de rest wordt superonhandelbaar. Na een chaotische nacht en wanneer de rust is teruggekeerd, kan iedereen nu een beetje bekomen.

Helemaal buiten beeld blijft het Belgische filiaal van het Amerikaanse bedrijf Zoolink. Na de paniek van vannacht is het daar nu tijd voor spoedberaad. De ontwikkelaars van neurotechnologie en brain-computer interfaces werden de voorbije uren geconfronteerd met onverwachte effecten van de magnetische storing op de implantaten. Het tijdelijk wegvallen van de verbinding met de patiënten was nog het minste kwaad. Erger zijn de schadegevallen die onvoorspelbare gevolgen hebben. In het hoofdkwartier van Zoolink in Santa Clara, Californië, weten ze het ook even niet …

 

 

-3-

Twee dagen na het ongeval ontwaakt Wolfgang de Ganshoren uit de coma. Hoewel de CT-scan heeft uitgewezen dat er wel degelijk een zwelling van de hersenen is, vinden de dokters deze niet significant genoeg om de coma kunstmatig te verlengen. Al bij al blijkt de Ganshoren er tamelijk goed vanaf te komen: breuken aan de pols en vier ribben, kneuzingen van top tot teen en een hersenschudding. De gordel, de airbag en de kreukelzones van zijn Porsche hebben, wellicht samen met zijn beschermengel, de BV behoed voor erger. Zijn toestand is stabiel, hij is wakker maar nog erg verward zodat de ondervraging door de politie even moet wachten.

De mainstream media zijn niet langer geïnteresseerd, maar de roddelpers des te meer. De minister van cultuur zag zich genoodzaakt om suïcide door subsidiegebrek uit te sluiten: zijn woordvoerster verduidelijkte dat de verdeling van de toelagen nog niet voor 100% vastligt. “Er is nog ruimte voor overleg met alle betrokken gezelschappen, ook met de groep De Ganshorens” luidt het.

De jonge acteur Wannes Boon, al herhaaldelijk bestempeld als de minnaar van de Ganshoren, laat ook van zich horen. “Wolfgang en ik zijn in de eerste plaats collega’s en daarnaast ook goede vrienden. De lasterpraatjes die suggereren dat wij lovers in conflict zouden zijn slaan dus nergens op. Wij zouden het zeer waarderen mocht de pers in de toekomst al deze energie steken in eerlijke recensies van ons werk op de planken!”
Bij navraag blijkt het enorme boeket rozen dat in het ziekenhuis werd bezorgd inderdaad niet van Boon kwam, maar van actrice Angèle Latour, de ex-vrouw van de Ganshoren. Benieuwd of daarmee de sensatiezucht nu enigszins gaat luwen.

Als onderzoeksjournalist beschik ik over een betrouwbare bron op de intensivecare-afdeling van het UZ. Ik verneem van haar dat Wolfgang wel ontwaakt is, maar niet helemaal “zichzelf”. Er is sprake van hallucinaties: hij hoort en ziet vreemde dingen, maakt grimassen, heeft ongebruikelijke reflexen, gromt voortdurend en noemt zichzelf Wulfin. Het is mogelijk dat het een nawerking van de narcose is, maar het lijkt erop dat er meer aan de hand is. Volgens de bezorgde anesthesieverpleegkundige gaat het om een uitzonderlijke toestand die nauwgezet wordt gemonitord.

 

 

-4-

In Waarloos is de heksenketel van enkele dagen geleden volledig vergeten. De dagelijkse routine in het dierenasiel K9 gaat zijn normale gangetje: alle honden werden om zeven uur gevoed en diegene die het nodig hebben kregen ook hun medicatie. In afwachting van de aanwezigheid van de vrijwilligers zijn de dieren in de speelweide geplaatst en worden de hokken schoongemaakt.

Een van de poetsjongens heeft chef Annelies ter hulp geroepen: Wulfin weigert zijn hok te verlaten. Iedereen weet dat de ervaren verzorgster geduldig is en begrip heeft. Ze weet dat deze hond een trauma heeft overgehouden aan zijn voormalige bestaan als laboratoriumdier die allerlei medische experimenten moest ondergaan. Met een rustgevende stem en een positieve vibe praat zij met Wulfin. Ze probeert hem met wat lekkers in beweging te krijgen maar stuit op een onverzettelijkheid die ze van de Mechelaar niet gewoon is. Wulfin schijnt naar iets te “luisteren”, naar een stem die er niet is, en kijkt haar aan met een doordringende blik. Hij wil haar iets duidelijk maken, maar ontbeert de communicatiemiddelen. Annelies besluit hem zijn rust te gunnen in de veilige beschutting van zijn hok. Wulfin, nog steeds onbeweeglijk en scherp gefocust, volgt nauwlettend haar handelingen als zij de kooi verlaat en afsluit. Zijn blik verraadt meer dan nieuwsgierigheid. Het is gerichtheid en doelbewuste motivatie.

Bij Zoolink in het Industriepark Mechelen-Zuid arriveert discreet een driekoppig team specialisten uit Californië: Bob, de Responsible AI Lead, Dick, de Machine Learning Ops Engineer, en Shin, de Research Scientist. Samen met de Belgische ploeg ontwikkelaars zullen ze pogen om enkele zorgwekkende datalekken op te lossen “voordat er drama’s gebeuren”. Het was al eerder duidelijk dat de elektromagnetische storingen ten gevolge van de zonnestorm de oorzaak zijn van de incidenten. Het resultaat was misaddressing waardoor verschillende accounts instructies doorgestuurd kregen die voor anderen bedoeld waren.

Het crisisoverleg schiet alle kanten op. Bob staat erop om in de externe communicatie – indien die niet te vermijden zou zijn – enkel te spreken over a glitch, een klein technisch hiccupje. “We must absolutely avoid it becoming a scandal that undermines the stock market price.” Ondertussen wil hij Shin en Dick een Remote Data Wipe laten uitvoeren op alle accounts die tijdens de storm gegevens hebben ontvangen.
De Belg Jean Pessers is het met die brutale aanpak niet eens. Hij wijst de  Amerikaanse collega’s op de strenge Europese regels van de General Data Protection Regulation. Het datalek moet gedocumenteerd worden, binnen 72 uur gemeld aan de Autoriteit Persoonsgegevens én aan de getroffen personen. En Jean voegt er paniekerig de verstrekkende gevolgen aan toe: “The sanctions for non-compliance with these obligations range from $10 million to $20 million.” Waarop Bob lakoniek reageert: “Reputational damage will cause our shareholders to suffer much greater losses.” Het corporate conflict is een duel VS-EU, of misschien nog meer een strijd tussen profijt en ethiek.

 

 

-5-

Patiënt de Ganshoren loert door spleetoogjes naar de politieagente die zijn kamer binnenkomt. Ze glimlacht, knikt vriendelijk en schuift een stoel naast het bed.
“Goedemiddag, meneer. Mijn naam is Jensen, inspecteur bij de verkeerspolitie. U bent dinsdagnacht gecrasht met uw auto op de E19. We willen even nagaan wat er precies is gebeurd.”
Een stalen blik en een licht gegrom is het antwoord.
“Beginnen we met uw naam, geboortedatum en adres, alstublieft.”
“Wulfin”, gromt hij.
“Wulfin, zei u? Ik dacht dat uw voornaam Wolfgang is. Wolfgang de Ganshoren, toch?”
“Wulfin”, gromt hij weer.
“Mmm, zo ken ik u niet. Op tv speelt u altijd van die charmante personages. Maar ja, het moet een vreselijke ervaring zijn, zo’n klap…
Oké, kan u me bevestigen dat u Wolfgang de Ganshoren heet, geboren te Berchem op 4 april 1974, en woonachtig te Wilrijk, Voorjaarstraat 91?”
“Wulfin!” en hij maakt daarbij zenuwachtige, hijgende geluiden.
Agente Jensen, lichtjes zenuwachtig: “Het spijt me als u dit verhoor vervelend vindt, maar voor spelletjes heb ik geen tijd. Als u de identificatie blijft weigeren dan kan zulks ernstige gevolgen hebben. Omdat u niet gelijk wie bent, en ik zeker weet dat u Wolfgang de Ganshoren bent, ga ik verder met de volgende vraag. Op de plaats van het ongeval zijn geen remsporen aangetroffen en u bent met hoge snelheid tegen de vangrail gereden. Kunt u zich herinneren wat er is gebeurd?”
“Nee.”
“Was u misschien moe? Bent u in slaap gevallen achter het stuur?”
“Nee.”
“Heeft u een ander voertuig moeten ontwijken, of een dier dat overliep?”
“NEE!”
“U bent erg geïrriteerd, moet ik zeggen. U hoeft mij niet aardig te vinden. U hoeft me ook niet te vertrouwen, maar een verhoor hoort nu eenmaal bij de procedure. Ik denk dat we het hierbij laten. Morgen voelt u zich vast beter en dan doen we een nieuwe poging. Goed?”
Het alfa-mannetje de Ganshoren leunt naar de jonge agente toe, hij ademt zwaar, zijn neusvleugels trillen en hij snuift haar geur op …
Agent Jensen staat langzaam op, zeer alert voor de dreiging die uitgaat van deze patiënt. Achterwaarts, zonder hem uit het oog te verliezen, gaat ze naar de deur. Ze geeft nog een kort knikje en verdwijnt.

“Wulfin” de Ganshoren laat zich terug achterovervallen in de kussens, incasseert daarbij een geweldige pijnscheut van de gebroken ribben en jankt klaaglijk, als een gewonde hond.

Agent Jensen rapporteert aan haar meerdere het incoherente en vijandige gedrag van de patiënt. Op zijn beurt meldt die het probleem met de “gek geworden toneelgod” aan procureur des Konings Dekeyser, die een dringend psychiatrisch onderzoek beveelt en desgevallend de collocatie van Wolfgang de Ganshoren, indien gevaar dreigt voor de man zelf of voor anderen.

 

 

-6-

Sinds de bewuste dinsdagnacht is de homo sapiens niet meer de unieke “ik denk dus ik ben”-diersoort. Minstens één exemplaar van de Canis Vulgaris zit momenteel op zijn dekentje in Waarloos en stelt zich existentiële vragen. De voorbije dagen doken vragen op over zijn verhouding tot zijn verleden in het onderzoekslab van Zoolink. Vragen over zijn toekomst die niet beperkt kan zijn tot dit asiel, maar ook niet tot een of ander pleeggezin. Over zijn rechtmatige plaats in de wereld, over zijn groeipotentieel en over zijn bestemming heeft hij nog veel denkwerk voor de boeg. Daarom moet hij deze luidruchtige keet stante pede achterlaten.

Nadat de vrijwilliger van dienst alle honden nog een plasje heeft laten maken, ieder dier comfortabel in zijn kooi ligt en de lichten gedoofd zijn, richt Wulfin zich vastberaden op. Geen bevelen van een baasje maar eigen beslissingen zal hij volgen. Blindelings opent hij de sluiting, zoals hij dat al tientallen keren in zijn hoofd heeft geoefend, en verlaat geruisloos het gebouw. Buiten snuift hij de frisse lucht diep in zijn longen. De energie welt in hem op. Hij oriënteert zich in de vrije wereld en zet het op een flinke draf in zuidelijke richting.

Na een uurtje lopen door weiden en tuinen en bossen, komt Wulfin aan de Beneden-Nete. Hij legt zich op de oever neer en geniet van de volle maan die zich spiegelt in het meanderende water. Het leven, denkt Wulfin, lijkt soms op een rivier die door haar bedding kabbelt: plots kan het een andere wending nemen en vraagt het leven om ons aan te passen. Hij weet niet wat het is waardoor plots alles werd omgegooid. Hij weet wel dat wat voortaan op zijn pad komt op zijn volle aandacht mag rekenen. Hij weet dat hij nooit meer achter een weggegooide stok aan zal gaan, maar zijn inzet zal verlenen aan wat hij waardevol vindt. Wulfin kijkt geboeid om zich heen naar de prachtige natuur: planten en dieren in nachtelijke rust. En beetje bij beetje ontdekt hij dit bijzondere gevoel dat de mens “tevredenheid” noemt.

Bij het ochtendgloren komt hij aan in het Industriepark Mechelen-Zuid. Hij installeert zich in een uitkijkpost onder de struiken, op de parking van het Belgische filiaal van Zoolink. De nieuwe Wulfin laat zich niet meer kwellen door het onrecht dat hem daar ooit is aangedaan. De nieuwe Wulfin heeft plannen, en die verdienen al zijn energie en wilskracht. Maar first things first: waarnemen die boel …

 

 

-7-

Wolfgang voelt zich gekooid in de ziekenhuiskamer. Hij is uiteraard tevreden niet meer geketend te zijn aan al het monitorengedoe op de ic, maar de constante controle van het argwanende zorgpersoneel hangt hem de keel uit. Sedert het ongeval kampt hij bovendien met zijn zelfbeeld. Hij, de man met gezag, gevierd acteur, gelauwerd regisseur, dirigent van de indrukwekkendste massaspelen met tweeduizend deelnemers en meer, hij laat zich hier bevelen en commanderen als een sjofele straathond. Hoezeer hij ook gromt en zijn tanden laat zien, het schijnt op deze witte meute weinig indruk te maken.

Ik moet hier weg, denkt hij, de straat op. Maar hoe? In dit minuscule operatiejasje, dat hij nog steeds draagt, kan hij er niet vandoor. Als de nachtzuster haar ronde begint sluipt hij zijn kamer uit, noodgedwongen in zijn blote kont. De kilte van de vloer onder zijn blote voeten bezorgt hem rillingen. De doolhofgangen van het ziekenhuis maken hem hondsdol. De pijn aan zijn pols en zijn ribben verbijt hij heldhaftig. Wanneer hij voetstappen naderbij hoort komen, duikt hij een kamer in. Hij kan zijn geluk niet op: het is een lockerroom. De meeste kastjes zijn niet op slot omdat het personeel naar huis is met de eigen spullen. Hij besnuffelt wat er in de kastjes hangt: het zijn hun werkplunjes die door zijn verscherpte reukzin stinken naar ontsmetting. De eerste vijf die hij probeert lijken wel kindermaten, maar dan treft hij een “maatgenoot”. Een wit T-shirt, een witte broek, een labjas met een veiligheidsbril in de zak en een soort witte crocks passen hem als gegoten. Wat een transformatie! Hij grijnst vals naar zijn spiegelbeeld, lijkt zo uit de soap ER te komen.

Zijn sluiproute via de goederenlift en het laadperron achter aan het ziekenhuis blijkt een succesvolle gok. Er staat een witte VW Buzz van Textielreiniging Bianco met open achterdeur. Wolfgang overweegt er met die bestelwagen vandoor te gaan. Maar in gedachte ziet hij al een scène uit een actiefilm, een wilde achtervolging door zes politiewagens met loeiende sirenes en flikkerlichten. Gedecideerd stapt hij naar het voertuig en stapt in aan de passagierskant. Als vijf minuten later een beer van een vent achter het stuur kruipt, steekt Wolfgang vanuit de zak van zijn labjas twee vingers vooruit en blaft: “Rijden!”

Met een bulderende lach vertrekt de reus en als hij na enkele minuten is uitgelachen en de tranen van plezier van zijn gezicht heeft geveegd, blikt hij even opzij en zegt met een ontwapenende brede lach: “Ik ben Lode, aangenaam, Laborant-X.” En weer schiet hij in een lachbui. “Ik ga nog een lading wasgoed oppikken bij Sint-Maarten in Mechelen en dan rijd ik naar Zemst. Zeg maar waar dat ge wilt uitstappen hé, meneer de Ganshoren. Ik heb niks gezien hoor.” En weer davert zijn enorme buik op en neer van het lachen. Wolfgang voelt zich als een jongetje dat met zijn hand in de snoepdoos is betrapt. Met een onzekere stem vraagt hij om gedropt te worden in het Industriepark Mechelen-Zuid. Dat hij daar een rekening te vereffenen heeft houdt hij voor zichzelf.

 

 

-8-

Zoolink probeert de schade stil te houden, maar er duiken steeds meer ‘bijwerkingen’ op bij implantaatdragers: agressieve uitbarstingen, identiteitsverwarring, spontane epilepsie, zelfs paranormaal aandoende verschijnselen. Jean Pessers heeft zijn twintig geassocieerde artsen, die allen melding maken van deze bijwerkingen, herinnerd aan de non-disclosure agreement die zij getekend hebben. Deze dokters, verspreid over het hele land, leveren patiënten aan voor implantaatoperaties bij Zoolink. In ruil ontvangen ze een royale financiële vergoeding. Het is evident dat die vorm van belangenverstrengeling deontologisch onaanvaardbaar is. Op hun beurt zien de dokters erop toe dat de patiënten met bijwerkingen niet ergens anders gaan aankloppen voor hulp. Het beperkte aantal bedden in de hospitaalvleugel van Zoolink kampt nu al een week met capaciteitsproblemen. Idem dito in de veterinaire afdeling, alhoewel daar de noodprocedure van het inslapen altijd een oplossing biedt.

De samenwerking met de Amerikaanse ingenieurs verloopt niet vlot en zeker niet van harte. De tegenstrijdige visies leiden tot halfslachtige oplossingen of afgesneden bochtenwerk. De daaropvolgende verwijten zijn als zand tussen de tandwielen. De meeste bijwerkingen zijn intussen of weggewerkt, of weggemoffeld. Resultaat: grote tevredenheid bij de grote jongens in de VS en zelfs bij de Belgische minister van buitenlandse zaken. De Amerikaanse ambassadeur had hem immers aangeraden zijn steentje bij te dragen om de implantatencrisis onder de radar te houden, dit om evidente economische redenen.

Het meest hardnekkige resterende probleem betreft een uitzonderlijk geval waarbij een menselijk implantaat, ontwikkeld voor geheugenversterking en creatieve stimulatie, door de elektromagnetische storm onbedoeld is gesynchroniseerd met een dierlijk implantaat voor gedragsregulatie. Ondanks herhaalde en ingrijpende technologische interventies blijkt deze koppeling “therapieresistent” en tot dusver onoplosbaar te zijn. In een gauw bijeengeroepen multidisciplinaire meeting willen Jean en Bob, beiden onder zware druk, vandaag tot de finish gaan. “Failure is not an option because Zoolink has military interests at stake. Memory enhancement and behavior regulation are also useful in defense. This makes it clear why it is an existential threat to our company rather than just a medical problem. So, ladies and gentlemen, whatever it takes”, zegt Bob, “or, to quote the president: ‘Unleash the Hounds!’ ... and I'm not referring to the president of Zoolink, but the one in the White House.”

In de vergaderzaal kan je een speld horen vallen. Het ultimatum trekt alle kleur uit hun gezichten. Jeans ingewanden gaan aan het rommelen. Voor het eerst begrijpt hij wat finishing the case werkelijk betekent: niet genezen, maar liquideren.

 

 

-9-

Als ik me discreet in een uithoek van de parking van Zoolink parkeer hangt daar een “geladen atmosfeer”. Mijn betrouwbare bron op de intensivecare-afdeling van het UZ had er me van op de hoogte gebracht dat een zekere BV-patiënt verdwenen was. Mijn zesde zintuig heeft me uit mijn bed gejaagd en op weg gezet richting dit dubieuze implantatenbedrijf.

Wulfin ligt onder zijn struik alert als een springveer te wachten op de komst van dokter Mengele, het harteloze hoofd van de dierenafdeling. Hij heeft dorst en honger als een wolf, maar dat is bijkomstig. Het verscherpt nog zijn alertheid.

Met vereende krachten zetten Bob, Dick en Shin alles op alles om de twee loslopende troublemakers te elimineren. Ze zitten gefixeerd op hun schermen: Shin programmeert instructies om de bewuste implantaten te kunnen uitschakelen, inclusief de bijbehorende hersenen die achteraf beter niet meer kunnen getuigen, Dick zoekt via de GPS waar de targets zich momenteel bevinden, hopelijk niet ergens in doktershanden waar men reanimatiemogelijkheden heeft, en Bob staat erbij te vloeken als een duivel omdat het hem niet snel genoeg gaat.

Jean Pessers laat de hitsige techneuten achter en trek zich stil terug in zijn bureau. Hier wil hij niet medeplichtig aan zijn, dit is een brug te ver. Hij belt de politie en vraagt een onmiddellijke interventie om een georganiseerde moord te verhinderen.

De goedlachse Lode draait zijn VW Buzz de parking op. “En wat moet de beroemde laboratoriumassistent van het UZ hier op deze steriele locatie?”, vraagt hij, “En wat is in godsnaam Zoolink?” Hij kijkt naar zijn passagier en het lachen vergaat hem: Wolfgang trilt onder hoogspanning. Er zoemen duizenden bijen in zijn hoofd. Hij staat op ontploffen. “Dit,” blaft hij de lieve man toe, “dit is de entree van de hel.” Hij laat zijn tanden zien en gromt: “Hier heb ik nog unfinished business!”

Drie Amerikanen staren in ongeloof naar het scherm waarop Dick eindelijk de doelwitten heeft kunnen lokaliseren. “No, that can't be right... check the coordinates again. But it is true, it's here! At Zoolink! They’re both here, in the front parking lot?” Als gestoken door een wesp springen ze tegelijk op en rennen naar het raam. In zijn bureau staat Jean ook voor het raam, perfect getimed om de combi’s met zwaailichten te zien arriveren. Saved by the cavalry, denkt hij, en hij voelt meteen zijn geweten gesust. In het zog van de blauwe cavalerie volgen de parasieten van de roddelpers, die traditiegetrouw de radiofrequenties van de hulpdiensten afluisteren. Voor even is het Industriepark Mechelen-Zuid de navel van de wereld.

Nadat het medisch team met de grootste omzichtigheid Wulfin en Wolfgang hebben gekalmeerd en bevrijd van hun op tilt geslagen implantaten is de druk van de ketel. De man en de hond, verbonden door hun wedervaren en aangedaan door hun onverwachte ontmoeting, smeden ter plekke een onverbrekelijke band. Onder een spervuur van flitsende camera’s stappen ze in bij Lode en verdwijnen zo spoedig mogelijk uit het zicht.

 

 

-10-

Hoofdcommissaris De Brabander verzekerde Procureur des Konings Dekeyser dat er geen proces-verbaal van de interventie zou worden opgemaakt. De procureur stelde minister van justitie Blindman gerust dat de zaak was geseponeerd. Op de hoogte gebracht door zijn collega belde minister van buitenlandse zaken Bouillon naar de Amerikaanse ambassadeur Goldstein met de verzekering dat zijn drie landgenoten, ongemoeid veilig en wel op weg naar huis waren.

De roddelbladen pakten de volgende dag op hun voorpagina’s uit met een exclusieve reportage rond Wolfgang de Ganshoren. Die had naar verluidt, na zijn blauwtje met acteur Wannes Boon, opnieuw de liefde gevonden bij ene onbekende Lode Bianco uit Zemst.
De lezers van het tijdschrift Woef konden zich verheugen in het nieuwtje dat dankzij het moedige optreden van de Mechelse Herder Wulfin weer een dierenmartellab kon worden opgedoekt.

Terwijl de anderen zich fixeerden op opgeblazen of verzonnen roddels, schreef ik een ontluisterend artikel over mijn diepgravende werk in de duistere wereld van neurotechnologie en brain-computer interfaces en de sinistere bijbehorende misbruiken. Het stuk werd door mijn hoofdredacteur on hold gezet “voor onbepaalde tijd”. Hij adviseerde me bovendien niet zoveel moeite te doen om voortdurend in de belangstelling te komen.
Trouwens, alle aandacht ging nu naar de nakende beslissing van de European Broadcasting Union over een eventuele uitsluiting van Rusland en Israël voor het volgende Eurovisiesongfestival.

De mensheid verkiest de verkeerde kant uit te kijken terwijl er een echte crisis woedt die niemand wil zien.

EINDE

 

Rene Jochems
Kontich, 29-09-2025.