Anna
1. Omer
Onmiddellijk sloeg de twijfel toe. Nee, helemaal geen twijfel! Een fractie nadat ze op Verzenden had geklikt WIST ze dat het een stommiteit van jewelste was. Zeventig jaar lang was ze de voorzichtigheid zelve, en uitgerekend vandaag — op de verjaardag van wijlen haar man Omer — moest ze zonodig gaan snuisteren op zo’n fameuze datingsite. Alsof dat nog niet erg genoeg was, moest ze ook nog een van die rokkenjagers een reactie sturen.
Hoe kon ze toch zo stom zijn? Misschien kon ze haar antwoord nog verwijderen, maar hoe dan? Evelien! Evelien, haar buurmeisje, de wiskundige bolleboos van haar familie – hoe uit al hun artistieke genen een rekenwonder kon ontstaan, de hemel mocht het weten – ja, Evelien zou de domme-Anna-in-nood kunnen helpen. Het gezichtsverlies nam ze voor lief. Haar mailtje kreeg per direct antwoord. Een afwezigheidsbericht. Yogakamp. Een weekje vrij van schermen.
Met de rug tegen de muur scrolde ze voorzichtig terug naar het beginscherm. Naar de verlokking waaraan ze verdomd zo snel had toegegeven. Haar angstige blik scande zijn presentatietekst, regel per regel, woord per woord. Wat was dit voor iemand, of wie beweerde hij te zijn? Hoe had hij haar over de schreef getrokken? Met gladde praatjes? Met valse beloften? Had hij met zijn beschaafd taalgebruik en zijn ontroerende openheid haar aangeboren verdedigingsgordel doorbroken?
Toen ze het herlas voelde ze weer die innerlijke warmte, als een opvlieger! Hoe kon een man, ergens ver weg voor een koud computerscherm, haar zo aanspreken dat haar hartslag versnelde van puur verlangen. Was dit écht? Was zoiets mogelijk of beeldde ze zich wat in? Was ze misschien gewoon verliefd op zulke romantische woorden, door een psychopaat al grappend ingetikt? Een lustmoordenaar op zoek naar hulpeloze weduwen! Misschien was het wel iemand uit haar kennissenkring die haar een poets wilde bakken? Nee - zíj had immers contact gezocht. Grrr!
Ze stond onder hoogspanning van de hachelijke situatie en kreeg haast een hartstilstand toen de datingsite luid piepte: de aangemoedigde Don Juan genaamd Pieter, liet al van zich horen! Hemel lief, wat nu?
Anna zat op het puntje van haar stoel, klaar om op de vlucht te slaan. Angstig las ze het antwoord van Pieter. Andermaal werd ze getroffen door stijl en woordgebruik, om nog te zwijgen over de inhoud. En weer voelde ze de gloed, nu opstijgend tot haar wangen. De man maakte al direct plannen, “zonder iets op te dringen uiteraard”. Een etentje in een toprestaurant om nader kennis te maken zou spoedig kunnen worden gevolgd door een weekje citytrip: een weekje naar Parijs, of Barcelona, enfin dat zouden ze vanzelfsprekend gezamenlijk overleggen. Hij was soepel in die dingen.
Anna wist niet wat haar overkwam. De avonturen waar ze haar hele leven al van droomde werden haar hier op een blaadje aangeboden. Ze zag zich al flaneren op de Champs-Élysées, en ze waande zich even in de Sagrada Familia van Gaudí … tot de tafel en stoelen in Bruegelstijl, en de buffetkast in Vlaamse neorenaissance haar weer in de realiteit trokken. Boven de zitbank in roodbruin rundsleer, vanuit een zware eiken lijst keek Omer zaliger haar aan. Streng, bedroefd of verwijtend, ze had altijd moeite gehad om zijn lichaamstaal te ontcijferen. Dat was ook nu niet anders. Trouwens wàt hij dacht was ook altijd een raadsel want haar echtgenoot was een man van weinig woorden. Wat zou hij vandaag denken als hij haar zo bezig zag?
Een nieuwe piep van Pieter betrok haar weer bij het avontuur. Haar aanbidder maakte zich zorgen: was zijn bericht wel aangekomen? Of, erger nog, was zijn aanbedene geschrokken van zijn ondernemingszin? Hij wilde enkel duidelijk maken dat hij geen vrouwenversierder was op zoek naar een volgend slachtoffer. Nee, hij was een man van eer met niets dan oprechte bedoelingen!
Zoveel aandacht was zij niet gewend. Pieter was vast een heer met respect voor een dame. Waarom nog aarzelen? Een etentje om kennis te maken was onschuldig, toch? Nadien kon ze nog vrijelijk beslissen of ze verder wilde gaan … en wie weet, met Pieter een reisje maken?
Met haar vingers zwevend over het toetsenbord trachtte ze de juiste formulering te vinden, haar terughoudendheid te verwoorden zonder de lieve man af te schrikken. Nog voor de eerste letter was getypt kwamen echter in haar hoofd donkere wolken uit het verleden opzetten. Na een compleet mislukte huwelijksnacht, gevolgd door enkele faliekant afgelopen pogingen tot vleselijke vereniging, hadden zij en Omer een seksloos huwelijksleven. Het onderwerp ‘fysieke liefde’ was ten huize Omer en Anna eeuwig taboe. Een hand rustte op het klavier, de andere hand, gebald tot een vuist, duwde krachtig in haar schoot om zoals steeds de ontluikende sensatie te sussen. Hoe zou het zijn om, ondanks haar gevorderde jaren, alsnog toe te geven aan de huidhonger en de diepe verlangens die haar ’s nachts nog geregeld wakker hielden. Zou Pieter de geduldige minnaar kunnen zijn om haar dit geluk te schenken? Een gedachte, even opwindend als onrustwekkend.
Haar wikken en wegen, haar wens naar genot en haar vrees voor teleurstelling, buitelden over elkaar heen. Ja, natuurlijk wilde ze dat, haar hele leven lang. Maar, kon ze dit aan? Had ze het lef om zich open te stellen, om zich te geven? Wat als dit een dwaze onderneming is, een pijnlijke tegenvaller: spijt zou haar deel zijn. Spijt, ja dat kende ze goed, spijt. Spijt van haar puriteinse opvoeding. Spijt van haar voorzichtige karakter, haar angstige natuur. Spijt van de aangeprate verloofde en van vijf jaar platonische verkering, en vooral, spijt van hun saaie huwelijksleven! Eindelijk kwam het geluk in zicht. Een kantelpunt was bereikt. Weldra kon ze haar verlangende lichaam aanbieden aan een naar haar verlangende man, en met haar vuist duwde ze daar beneden nog wat harder. Oh Pieter, oh ja, ja, ja!
De elektronische piep liet haar schrikken. Het uitblijven van haar reactie stelde Pieters zenuwen op de proef. Zijn woorden flitsten op het scherm. Haar stilzwijgen sprak boekdelen, zei hij. Het was jammer dat hij bot ving, zei hij. Haar prille commentaar had hem op het verkeerde been gezet, valse hoop gegeven, zei hij. Hij nam het haar niet kwalijk. Over kleuren en smaken valt immers niet te twisten. Hij wenste haar nog succes met haar verdere zoektocht naar de ware Jacob.
Domme-Anna-in-nood staarde naar het uitdrukkingloze portret aan de muur en liet haar tranen de vrije loop.
2. Pieter
“Proficiat Piet! Ja, dat heb je weer mooi verknald! Zoals gewoonlijk. Loser!” Hij kon zichzelf wel tegen het hoofd slaan. Zat hij ùren voor dat scherm, gebiologeerd te gapen naar de eindeloze parade van vrouwelijk schoon. En als hij dan uiteindelijk zijn uitverkorene te pakken heeft laat meneer haar schieten omdat hij als een jonge bronstige hond niet het geduld heeft om de dame rustig te laten antwoorden. Hoe dikwijls nog gaat hij zichzelf de das omdoen?
Hij smeet zijn iPad op de bank en haalde uit de koelkast een ijspraline, zijn vaste troostprijs. Weer wat extra calorieën. Ach, zonder date stak het niet nauw. Sinds zijn vrouw hem een jaar geleden verruilde voor haar kinesist van amper dertig was hij al twaalf kilo aangekomen. Kwestie van zijn ex in haar overtuiging te sterken dat ze de juiste beslissing had genomen.
De kant-en-klaarmaaltijden en nog wat gesnoep tussendoor hadden hun tol geëist. Pieter had zich voorgenomen om dagelijks een uurtje te gaan fietsen en wekelijks een uurtje te gaan zwemmen. Helaas, verder dan een plan was hij nog niet gekomen.
De laatste maand trachtte hij via datingsites aan een lief te komen: dat zou hem een incentive geven om zijn lijf weer in vorm te brengen. Door zijn kritische ingesteldheid sleepte de selectieprocedure zich eindeloos voort.
De prinses op het witte paard mocht niet te jong zijn. Hij kende zijn bescheiden uitstraling en zijn beperkte charmes: een jong ding zou dus al te snel haar biezen pakken. Een getatoeëerde of gepiercete Eva zag hij ook niet zitten. Het menselijk lichaam was volgens Pieter het mooist in zijn natuurlijke staat. Nu ja, de ideale verhoudingen tussen hoogte en breedte moesten wel min of meer gerespecteerd worden. De BMI, of de Gulden Snede, of hoe heet dat ook weer? Het moest dus een dame zijn van vierenzestig zoals hij — iets jonger of ouder mocht ook — zolang rimpels en ouderdomsvlekken de aantrekkingskracht maar niet in de weg stonden…
De grote uitdaging was dus om in te schatten of het fotomateriaal in overeenstemming was met de opgegeven leeftijd, en of het paste bij de vermelde bezigheden op beroeps- en sportief domein. Niets leek hem erger dan beet genomen te worden door een geldbeluste wolvin. Gelukkig was de scheiding een meevaller geweest: zijn vrouw, over the moon with her loverboy, wilde niets anders meenemen dan haar goedgevulde kleerkast. Zelfs het pas afbetaalde huis kreeg hij cadeau! Pieter beschouwde zichzelf dan ook als een aantrekkelijke kandidaat op de huwelijksmarkt.
Toen zijn oog viel op Anna voelde hij een klik, zijn hart maakte een sprongetje. Een sympathieke snoet, grote bruine ogen met een warme blik, stijlvol gekleed (een aantrekkelijke decolleté, ook niet onbelangrijk) en gezeten in wat haar ruime goed onderhouden tuin leek (een of ander park kon het ook zijn natuurlijk). Een kinderloze weduwe, dat was een pluspunt want geen zeurende kinderen of dito ex aan de deur. Haar leeftijd, zeventig, deed hem serieus twijfelen. Op de foto (uiteraard zonder jaartal) leek ze nauwelijks vijftig.
Hij twijfelde lang. Blies koud en warm. Eindelijk, na ettelijke hernemingen bleek Anna toch zijn favoriet. Hij schreef haar nog dezelfde avond.
3. Dopplereffect
Hier zat ze dan, in de poepchique TGV. In een mum van tijd bracht de trein hen naar de Lichtstad. Ze was op haar paasbest en met nieuwe comfortabele schoenen “want ze zouden daar flink wat gaan stappen” aldus Pieter, haar reisgezel, jawel. Boven haar hoofd, in het bagagerek, haar spiksplinternieuwe reistas (zo’n mooie had ze nog nooit gehad) en daarin, behalve de noodzakelijke toiletartikelen nieuwe pikante lingerie (zoiets had ze nog nooit gedragen). Ze had deze aankopen in zeven haasten gedaan na het etentje ter kennismaking. Pieter had honderduit verteld over de frivole smaak en de wilde escapades van zijn ex, en Anna had uit zijn enthousiaste verhalen begrepen dat haar witte ridder toch wat bijzonders van haar verwachtte. Hoewel ze weigerde een bedroefde weduwe te zijn, besefte ze al te zeer dat ze zich nog nooit had blootgegeven, niet letterlijk en niet figuurlijk. De luttele pogingen van Omer waren niets meer dan gestuntel geweest. In het pikkedonker, nota bene, hoewel haar jonge lijf toen echt wel het bewonderen waard was. Zou deze zes jaar jongere man, in het ontoegeeflijke licht van een hotelkamer, haar oude lijf nog aantrekkelijk vinden? Of was dit avontuur een waanbeeld? Hield ze zichzelf voor de gek?
Ze was best tevreden geweest met haar durf om via de datingsite Pieter terug op te vissen. Het misverstand van haar aarzelende communicatie was gauw opgeruimd en voor ze het wist zat ze tegenover hem in het meest stijlvolle interieur dat ze ooit betreden had. Het personeel merkte dat de schuchtere dame zich enigszins op haar ongemak voelde en was extra vriendelijk en attent geweest. “En?”, vroeg Pieter terwijl ze de champagneglazen lieten klinken. “Had ik je niet beloofd dat dit de beste Italiaan in de stad is? Een échte aanrader, toch!” Hij was zo galant geweest om Anna de kwelling te besparen van het kiezen à la carte: hij bestelde meteen de Menu Degustazione. Voor hem mét aangepaste wijnen, voor haar met een sap-arrangement. Want, wijn moet je eerst leren drinken, eentje met een keer.
Voor Anna was het een culinaire openbaring en ze genoot van de diverse gangen. Het dessert kreeg ze met moeite nog op en ze betreurde dat ze haar strakste jurkje had aangetrokken. Waren de opeenvolgende delicatessen indrukwekkend, overdonderend was de monoloog van haar tafelheer. Zelfs als zijn mond vol zat, was zijn woordenvloed niet te stoppen. Samenzweerderig wisselden Anna en de joviale sommelier blikken van verstandhouding, waardoor het toch nog tot het einde draaglijk bleef. Toen Pieter haar naar huis bracht en galant het autoportier voor haar openhield hoopte ze op een eerste kus. Het bleef bij een vriendelijk woordje: “En ons volgende etentje, Anna, is in Parijs hé! Slaap lekker.”
Toen ze tweemaal kort na elkaar een spoorwegovergang passeerden waarbij men de overwegbel hoort met de karakteristieke overgang in toonhoogte, samen met het aanzwellen en wegsterven van het volume, kon Pieter zich niet bedwingen. Hij wees naar buiten, klepelde met zijn wijvinger aan zijn oorlel, en zei luidop ten gehore van heel het compartiment: “Dàt is het Dopplereffect, een akoestisch principe!” Het waarderend knikje van Anna stemde hem tevreden, en hij ging verder met het bestuderen van het vliedende landschap. Zag Anna door het raam een flou schilderij in vele tinten groen en geel van bossen en velden met grijze, grillige waterlopen, hij zag landbouwproductie van tarwe, maïs en bieten, historische dorpen met markante klokkentorens en kanalen met nijvere binnenschepen.
La Douce France biedt altijd voor elk wat wils.
4. Plaza Athénée.
Toen de taxi hen afzette in de Avenue Montaigne stond Anna sprakeloos voor de gevel met rode luifels en bloembakken vol geraniums. Het Hôtel Plaza Athénée straalde pure elegantie uit. Binnen heerste een orde en bedrijvigheid als in een bijenkorf: de marmeren vloeren met daarin de spiegeling van kristallen kroonluchters, het gonzen van gedempte stemmen, de beheerste bewegingen van de geüniformeerde werkbijen, en daaroverheen een ondefinieerbare geur van grandeur. Anna keek haar ogen uit. Pieter zweeg en glorieerde.
Zoals het hoort in het Athénée bracht een chasseur de gasten en hun bagage naar de voorziene suite op de zesde étage. Nog voor de jongeman kans kreeg om de exclusieve voorzieningen toe te lichten, stopte Pieter hem een fooi toe en zei met een hautaine glimlach: “Vous pouvez vous épargner les explications. Nous sommes chez nous ici”. Anna voelde zich met de minuut kleiner worden en de rondleiding van Pieter droeg daar aardig toe bij. Hij becommentarieerde de suite als een volleerde gids: de stijlvolle inrichting “da’s Louis XVI”, het luxueuse bedlinnen “het fijnste Egyptische katoen”, en de geraffineerde afwerking “enkel hoogwaardige materialen!” Hij werd compleet lyrisch over het spectaculaire uitzicht op de skyline van Parijs, inclusief “Tadaaa: laTour Eifel”.
La Cour Jardin leek het decor van een sprookje. Deze binnentuin deed in de zomer dienst als restaurant en was een lust voor het oog, met crèmekleurige tafels, rode parasols en badend in het groen van de weelderige plantengroei. Anna straalde in haar fraai mint deux-pièces, klaar voor een romantisch diner by candle light.
Vanmiddag hadden de enkele uurtjes ‘helemaal alleen’ haar deugd gedaan. Na de stressvolle reis en zijn vermoeiende educatief college luxehotelkunde, had ze de voorkeur gegeven aan een ligbad terwijl Pieter baantjes ging trekken in de piscine van de Dior Spa. Ze had die ochtend een beklemming rond haar hart voelen opkomen. Haar geest laveerde tussen droom en daad. De spagaat tussen wensen en wedervaren. Hart en rede streden om voorrang.
Een heuse waterval uit een goudkleurige kraan deed het marmeren bad gauw vollopen. Nadat ze zich van haar kleren had bevrijd, stond ze voor de levensgrote spiegel oog in oog met een pittige oude dame. De warme tonen van de indirecte verlichting gaven haar lichaam de uitstraling van een sculptuur, Michelangelo waardig. In de loop der jaren was de natuur mild voor haar geweest, al lieten rimpels en lijntjes wel wat sporen na. Ze glimlachte opgelucht naar haar borsten die de zwaartekracht trotseerden en stapte gezwind in het geurige schuim dat al boven de badrand kwam piepen.
Temidden een veelkleurig internationaal gezelschap genoten Anna en Pieter van de sfeer, hun aperiefdrankjes en de royale amuse-bouches. Zij koos op de kaart voor de Filet de poulet aux algues et purée de courgettes violon en hoopte in stilte dat ze het lekker zou vinden. Hij ging als een habitué voor de Homard grillé avec salade à la vinaigrette américaine. Zij dronk een sprankelende Perrier, hij koos een Pouilly-Fumé, “een fijn Loirewijntje met een lichte rokerigheid: combineert mooi met gegrilde tonen én vinaigrette”. Hoewel op de achtergrond zachte muziek weerklonk kon Anna enkel Pieter horen tateren. Wat hij hier bij vorige bezoeken aan de Plaza Athénée al had meegemaakt, je houdt het niet voor mogelijk! Hoe hij een keer Catherine Deneuve en Karl Lagerfeld had zien zitten een paar meter bij hem vandaan, hoe hij zijn vrouw, enfin zijn ex, een keer moest gaan zoeken, verdwaald in de Galeries Lafayette … Stilaan voelde Anna de beklemming weer opkomen. Toch hield ze vast aan haar koppige voornemen om voortaan te genieten van het leven.
Voor het dessert speelde ze op veilig met een Salade de framboises aux amandes, hij kon de chef’s Gâteau de crêpes au beurre sucré et flambé au Calvados niet weerstaan. “Ah, en daar hoort uiteraard een honingachtige Sauternes uit Bordeaux bij”. Groot was Pieters teleurstelling toen Anna resoluut een Séléction de fromages afwees wegens meer dan voldaan. In haar hoofd leek zo’n caloriebom ook beter te mijden door haar gezel.
Anna bereidde zich intussen mentaal reeds voor op wat deze eerste nacht in het Kingsizebed hun brengen zou, niet wetende dat Pieter nog een verrassing voor haar in petto had: een avondvaart met de Bateaux Mouches, “want dat is het mooiste moment om Parijs rond te varen”. Gelijk had hij, dat moest ze toegeven. De stad deed haar naam alle eer aan met een feeërieke verlichting en een opvallende rust door het mindere verkeer. Het was bijna middernacht toen ze hand in hand het hotel weer binnenstapten.
5. La Perla voor de zwijnen.
In de gemarmerde badkamer van het Plaza Athénée was de spanning te snijden. Anna was een zenuwinzinking nabij: ze wist niet wat ze moest aantrekken. Het zwarte transparante setje van Agent Provocateur - een balconette, een tangaslipje en een chemise - dat wellicht geheel in lijn was met wat haar beau verwachtte. Hij was immers een en ander gewoon, zei hij, maar Anna zag in de spiegel slechts een hoer op haar retour. Met de tweede optie, une chemise de nuit en soie vieux rose van La Perla, kon ze zich volledig vinden: een vrouw met standing die voorlopig slechts een soupçon toonde van haar kroonjuwelen, en de kijker graag wat in spanning hield. Ze schudde haar grijze haardos nog even los en wierp haar spiegelbeeld een goedkeurende knipoog toe. Dit was haar moment.
Anna verstijfde. In het romantische slaapgedeelte van hun suite lag haar gezel, onverstoorbaar en luid te ronken. Ze werd overvallen door een verlammende teleurstelling en kon geen geluid uitbrengen. Schuldgevoel kwam eerst: ze had vast veel te lang in de badkamer gezeten, zodat hij uitgeput van de wandeling was ingeslapen. Was dit haar verdiende loon? Kreeg ze hier de rekening gepresenteerd voor het willen toegeven aan haar diepste fysieke verlangens? Maar, bij het zien van zijn kleren op een hoop op de grond, meerdere lege flesjes sterke drank uit de minibar op het nachtkastje, en zijn ongegeneerde naaktheid boven op het opgemaakte bed, sloeg haar ongeloof om in gekwetstheid. Haar zelfverwijt werd verdriet. Woede!
Verblind door deze afwijzing en met een hoofd vol tegenstrijdige gedachten liep Anna de suite uit. Op de gang stormde ze eerst richting liften, vroeg zich af of ze wel in nachthemd en blootsvoets in de hotelbar naar binnen zou mogen, keerde bruusk weer naar de kamer om haar peignoir en slippers te halen, vond de deur automatisch dicht gevallen, stevende terug af op de liften… Compleet over haar toeren, zag ze toen de liftdeuren opengingen plots een engel verschijnen: “Bonsoir chérie, tout va bien?” De jongedame kon in een reflex nog net Anna opvangen voor die bewusteloos tegen de grond ging. Met de onbekende grijze dame in nachtjapon stevig in haar armen lukte het nog net om haar eigen kamerdeur te openen en haar op het bed te deponeren. Toen Anna enkele ogenblikken later bij haar positieven kwam, knipperde ze verdwaasd met haar ogen. De hemelsmooie engel hield haar nu een glas water voor, en zei: “Et maintenant, tu peux me raconter ton histoire.”
6. Met Parijs zit je nooit fout.
De geur van koffie en gebakken spek deed Anna zachtjes ontwaken. Haar gastvrouw, haar beschermengel, was blijkbaar een vroege vogel, en ze was al druk in de weer geweest. Met horten en stoten en tranen had Camille de la Rive vannacht het vernederende wedervaren van haar protégée te horen gekregen. Ze had de situatie begrepen en zich voorgenomen om Anna een handje te helpen: “Je vois que tu tombes de sommeil. Demain matin, nous réglerons tout ce qui est nécessaire. Après une bonne nuit de sommeil bien méritée. Allez, dors!” Ten slotte had ze haar moederlijk ondergestopt.
Deze Zwitserse was bedrijfsleider van het vermaarde merk Couture De La Rive. In die hoedanigheid en vanwege haar betrokkenheid bij Parijse textielbeurzen, was ze een regelmatige gaste van het Athenée. Met de medeplichtigheid van enkele lieve kamermeisjes had ze alle spullen van Anna opgehaald toen Pieter was gaan ontbijten. Uit “welingelichte bronnen” vernam ze dat hij in heel het hotel en de aanpalende Dior Spa had lopen zoeken naar zijn verdwenen reisgenote, evenwel zonder dat officieel te melden. Toen hij merkte dat haar bagage stiekem was weggenomen, had hij nattigheid gevoeld en geconcludeerd dat uitchecken en vervroegd naar huis gaan de beste optie was. Good riddance.
Klokslag 10 uur 30, zoals afgesproken, reed monsieur Antoine de Bentley voor. De belljongen haastte zich naar de limo en opende wagenwijd het achterportier. Voorbijgangers in de Avenue Montaigne hielden hun pas in en wierpen bewonderde blikken naar de immer jeugdige Madame de la Rive. Ze kwam het bordes af in gezelschap van een elegante, oudere dame. Smartphones en iPhones gingen de hoogte in: op de redacties van de tabloids kon men alvast gaan speculeren wie de onbekende was …
Camille stapte uit aan Hal-3 van het Parc des Expositions Paris–Le Bourget. Zij zou op de beurs blijven tot 4 uur en daarna Anna terugzien. Tussentijds moest monsieur Antoine “lui offrir une visite guidée touristique de la ville, déjeuner compris”. Geruisloos sloot het portier. Anna en Antoine bleven achter in een oase van serene stilte. Ze wisselden verlegen blikken via de achteruitkijkspiegel, terwijl de wagen de parking afgleed richting Champ de Mars et Tour Eiffel.
Monsieur Antoine was een gentleman pur sang: galant en vriendelijk schoof hij de stoel aan voor ‘madame Anna’ nadat ze een zonnig tafeltje hadden gekozen bij Le Petit Cler, een typisch Frans eethuisje. Een quiche voor haar, een salade voor hem. "Avez-vous un rosé des Riceys en ballon? Fraîche mais pas trop froide? Parfait, alors deux ballons, svp."
O, wat was Anna vervuld van geluk. Dit was niet zomaar een terrasje in het 7e arrondissement, dit was de zevende hemel! De blos op haar wangen kon van de zon zijn, of van de heerlijke rosé, of... Aan een belendend tafeltje gaven twee dames fluisterend commentaar: "Elle lutte contre la force tranquille de ses yeux." "Oui. Elle résiste encore, mais plus pour longtemps."
Als een volmaakte gids vervolgde Antoine zijn tour de ville. Hij reed door de historische straatjes van Le Marais, en toonde trots zijn lievelingsplek: de Jardin des Plantes. Toen hij vroeg of ze het goed vond om eerst Montmartre en de Sacré-Cœur te bezoeken en daarna pas de gerestaureerde Notre-Dame, wees Anna met een klein hartje naar de klok. Hij begreep de hint en voelde tegelijk haar ontgoocheling. Met brede glimlach stelde hij haar gerust: dat ze morgenochtend de verkenning van de stad verder zouden zetten, beginnend bij de marché aux fleurs. En om zijn bazin Camille de la Rive alvast niet te laten wachten, voegde hij eraan toe: “Mais pour l'instant, mettons le pied au plancher!”
7. Monsieur Antoine.
Een vlotte, behulpzame chauffeur met de klasse van een gentleman. Niet meer zo jong hoewel nog steeds atletisch en soepel in zijn bewegingen. Anna was zeer geïntrigeerd hoe een en ander te rijmen viel. Terwijl Camille dacht bij het diner haar tafelgenote te kunnen boeien met sterke verhalen uit de wereld van de haute couture, trachtte Anna een paar keer subtiel het gesprek op monsieur Antoine te brengen. Camille was geamuseerd door het vleugje romantiek dat duidelijk in de lucht hing.
Antoine was afkomstig uit Romans-sur-Isère, een stad in de Drôme. Zijn familie had daar een belangrijk bedrijf in de Franse schoenenindustrie. Kort na zijn managementstudie botste hij tijdens een vernissage letterlijk op Victoria, “Vicky pour les amis”. Vicky was een schoonheid, dochter van een van de gereputeerde zijde-ateliers in Lyon. De vonk sloeg over, ze huwden, bleven kinderloos, werkten allebei kleihard en succesvol in hun respectievelijke bedrijfstakken, en waren zeer geliefd in hun uitgebreide vriendenkring. Kortom een perfect plaatje, op dat ene detail na: de onafscheidelijke sigaret. Vicky rookte als een Turk en verloor de ongelijke strijd tegen longkanker.
Anna hing aan Camille’s lippen. Haar geduld werd op de proef gesteld door allerlei uitweidingen. Hoe Camille Vicky had leren kennen: op de textielbeurzen, uiteraard. Hoe sportief haar vriendin was geweest: zeilen in de zomer, snowboarden in de winter, en tennis het hele jaar door. Bij het heerlijke dessert, roze macarons gevuld met lychee, framboos en rozengelei, kreeg ze eindelijk het vervolg te horen. Na de dood van Vicky deed Antoine hun beider businesses van de hand. Hij trok zich terug in hun klassieke 18e-eeuwse appartement in de Rue Saint-Honoré, at en sliep nauwelijks en vluchtte in literatuur en muziek. Na enkele bezoekjes en tevergeefse pogingen om hem te reanimeren had Camille een list bedacht: een chauffeurslist. Ze smeekte om zijn medelijden en hulp vanwege “une situation désespérée”. Ze zocht dringend een betrouwbare chauffeur ”qui connaissait aussi bien le centre-ville de Paris que Lyon, Nice et Genève, comme sa poche”.
Verrassend genoeg had de drenkeling de strohalm met beide handen aangegrepen. Dat was bijna tien jaar geleden, en hij was gebleven.
8. Bois de Vincennes.
Het was even wennen om te fietsen op zo’n opvouwbaar ding, elektrisch aangedreven ook nog. Camille was de hele dag in gezelschap van haar broer en zus om de huwelijksverjaardag van hun overleden ouders te vieren, een jaarlijkse traditie waarvoor alles moest wijken. Ze had Anna met gerust gemoed overgelaten aan de zorgen van monsieur Antoine. En zo werd ze op deze zonnige dag opgehaald pour “une journée sportive“. Ze had hem enigszins ongelovig bekeken toen hij de wagen parkeerde aan het Stade Vélodrome Jacques Anquetil, en was ongerust toen hij uit de kofferbak twee vouwfietsen toverde. Ze had geen idee wat haar te wachten stond.
Nu reden ze gezapig zij aan zij door de “Coulée Verte”, een idyllisch en lommerrijk pad, aangelegd langs de voormalige spoorlijn tussen het Bois de Vincennes en de Bastille. Anna had het idee dat haar gids omwille van haar extra traag reed terwijl zij net zo haar best deed om hem niet op te houden. Ondanks de inspanning genoot ze van zijn gezelschap en van het unieke stadslandschap dat als een film voorbij gleed.
Antoine had een tafeltje gereserveerd in de Bistrot Paul Bert, een fijne authentieke bistro met een gezellige sfeer. De spiegels aan de wand en de witte tafelkleedjes, de klassieke simpele Franse gerechten van hoge kwaliteit, dat alles droeg ertoe bij dat het een populaire plek was. Antoine liet zich met gusto een stevige steak-frites smaken. Anna van haar kant nam telkens een kleine hap van haar tomate farcie, met zichtbaar plezier en de hartewens dat deze dag nog lang mocht duren.
Toen de fietsen netjes opgevouwen terug in de auto lagen stelde hij voor om nog een wandeling te maken. Minutenlang waren enkel hun stappen in het grint en de vogels in de bomen te horen. Niet met zijn normale krachtige stem, maar fluisterend, bijna smekend, vroeg Antoine of zij er bezwaar tegen had om even zijn overleden vrouw te groeten in het Cimetière Ancien de Charenton. Ze waren inmiddels genaderd tot aan de ingang en Anna, hoewel totaal verrast, stemde in met zijn verzoek. Wàt hij precies prevelde was niet helder te verstaan: het leek alsof hij aan de liefde van zijn leven toestemming vroeg om een nieuwe relatie te mogen beginnen.
9. Postuum.
In gedachte schreef Anna een brief aan haar overleden echtgenoot.
Omer,
Een jaar is voorbij sinds jij de aarde verruilde voor de hemel. Je vertrok zoals je hebt geleefd, in stilte. Jij was altijd al ver weg, een gesloten boek, een passagier in ons huwelijk. We deelden tafel en bed, nooit ons lichaam. Jouw liefde was trouw, zonder vuur, met een muur. Jij kon nooit praten. Ik leerde zwijgen.
Nu kijkt iemand me aan. Iemand die luistert. Iemand die een gesprek voert. Lang heb ik gewacht, gehoopt, geleefd alsof de tijd iets zou helen. Nu kijkt iemand me aan alsof ik besta, en het voelt niet als verraad. Het is nieuw. Het is eng. Maar voor het eerst voel ik: dit is wat ik altijd zocht. Het schuldgevoel brandt, maar minder dan het verlangen. Ik bleef vele jaren zitten met lege handen. De jaren die me nog resten wil ik voelen dat ik leef. Ik wil voelen dat ik een mens ben van vlees en bloed.
Dat wou ik je nog laten weten.
Vaarwel.
Anna
10. Rue Saint-Honoré.
Ze wilde liever niet nog een viergangendiner: om eerlijk te zijn, dat was niet gezond, niet bevorderlijk voor haar figuur, en ze vond het decadent als dat een dagelijkse gewoonte zou zijn. Antoine had het niet verkeerd opgevat. Integendeel, hij gaf haar volmondig gelijk en liet haar graag een alternatief kiezen. In een tijdschrift in de TGV had ze gelezen over een “Plage Ephémère”, een soort tijdelijke beachclub aan de Seine-oever met ligstoelen, parasols, drankjes, tapas en loungemuziek… Antoine kende het bestaan van de populaire plek, had het ooit zelf bezocht: “Le Flow, près du Pont Alexandre”. Vijf minuten had hij het toen op de kade volgehouden, zo’n hectische bedoening was aan hem niet besteed.
Aarzelend doorbrak hij de impasse met het allereenvoudigste voorstel: “On peut aussi faire les courses, cuisiner ensemble chez moi, manger devant la fenêtre ouverte et regarder le coucher du soleil?” Anna straalde, en om het niet uit te schreeuwen, knikte ze en bleef ze knikken, tot hij haar hand beetnam en stevig de pas inzette richting épicerie locale.
Met een glas koude rosé in de hand zaten ze na de zelfbereide maaltijd in de Empire zeteltjes voor de openslaande deuren. Volrijpe tomaten had Antoine verwerkt in een hartige tarte tatin met wat balsamico en zeven basilicumblaadjes erop. Anna, gauw vertrouwd met de vreemde keuken, had een frisse avocadosalade als bijgerecht eraan toegevoegd. Hun beloning was lachen en smullen.
Antoine’s bescheiden appartement op de bovenverdieping van de Rue Saint-Honoré ademde nog de grandeur van de oude hôtels particuliers van Le Paris de Bonaparte. Boven de smeedijzeren ballustrade ontvouwde zich een adembenemend panorama: een golvende zee van zink en leisteen, onderbroken door tientallen schoorstenen, de mansardedaken met hun geopende dakramen, elk met hun eigen verhaal.
Hoe lager de zon naar de kim afdaalde hoe intiemer de sfeer werd. Beiden waren zich bewust van de genegenheid die ze voor elkaar voelden en ze wilden geen potten breken met een te voortvarende zet. Antoine, hoewel vaaglijk reeds op de hoogte, informeerde naar het doel van haar verblijf in de Plaza Athénée en haar onverwachte kennismaking met Camille. Anna werd vuurrood, gelukkig nauwelijks zichtbaar in de gloed van de ondergaande zon. Moest ze nu echt deze prachtige dag afronden met de ontleding van haar zielige levensloop? Anna klemde haar lippen op elkaar, hoezeer ook ze de steen kwijt wou die haar op het hart drukte.
Na een eeuwigdurende stilte, het verdwijnen van de zon en het oplossen van het panorama in de duisternis, nam Antoine haar hand teder in de zijne. Het was de spreekwoordelijke breuk in de dijk. Ononderbroken vertelde ze over haar jeugd, haar autoritaire vader, haar serviele moeder. Hoe ze leerde onzichtbaar te zijn uit angst om met een fout geluid of een verkeerde handeling aanleiding te geven tot huiselijk geweld. Verlangens en toekomstdromen hield ze voor zich, voor later. Zonder adempauze volgde het relaas van haar gearrangeerd huwelijk. In het huis van echtgenoot Omer geen fysiek geweld, geen onvertogen woord, geen rimpeling op het wateroppervlak. Niets, en Anna tot een schaduw verschaald. Levensloos.
Antoine was de gedroomde luisteraar. In het schaarse licht dat van de straat naar binnen viel, hield hij voortdurend oogcontact, knikte begripvol, leefde mee met haar verdriet en toonde begrip voor haar diepste verlangens. Rustig en met gedempte stem benadrukte hij dat verdriet geen fout is. Dat het heilig en kostbaar is om als mens te verlangen naar liefde, acceptatie en gemoedsrust. Met haar hart op haar tong had Anna nu geen moeite meer om ook nog haar faliekant verlopen avontuur met date Pieter uit de doeken te doen, om te eindigen bij de heldendaden van haar engelbewaarder Camille.
Toen het laatste woord gevallen was, met haar hand nog steeds in de zijne, liet Anna zich uit haar zeteltje overeind helpen en volgde ze Antoine gewillig naar de slaapkamer. In het warme licht van enkele oude boudoirlampen nam hij haar hoofd tussen zijn handen, keek diep in haar ogen en zei: “Ma chère Anna, nous ne pouvons malheureusement pas remonter le temps, mais nous pouvons regarder vers l'avenir et essayer de nous aider mutuellement à être heureux. Le souhaites-tu autant que moi ?” En nauwelijks had zij ingestemd, of een passionele kus liet niet langer op zich wachten.
11. La porte du paradis.
Bij het ochtendgloren staarde Anna naar het licht dat tussen de gordijnen door speelde met de elegante moulures op het plafond. Onmogelijk te beschrijven wat nu in haar omging. Haar lichaam voelde tegelijk loom en energiek, haar geest opgeruimd en alert, haar hart dankbaar en verliefd. Naast haar lag de man die haar afgelopen nacht het aards paradijs had binnengeleid. Zijn zware ademhaling getuigde van een welverdiende, diepe slaap na gedane arbeid. Anna keek naar zijn profiel, zijn grijze haren, zijn doorbrekende stoppelbaard. Nooit eerder had ze zo liefgehad.
In haar hoofd spoelde ze de film terug van hun ongeloofijke vrijpartij. In slow-motion hadden ze elkaar uitgekleed, om de beurt, één kledingstuk met een keer. Geen plekje van hun huid bleef ongestreeld en ongekust. De tederheid, het geduld en de ervarenheid van Antoine contrasteerde fel met Anna’s maagdelijkheid en haar haast vanwege een met de jaren opgebouwde lichamelijke honger. Het langerekte voorspel ging onmerkbaar over in een voorzichtige paring. Haar allereerste.
Muizenissen en sombere herinneringen kregen in haar hoofd geen kans op enige aandacht. In verwondering en met totale overgave aan haar zintuigen voelde Anna hoe zij met Antoine versmolt. Hoe haar schoot afwisselend spande en ontspande, steeds heviger, alsof haar geslacht het pulserende centrum van de wereld was. Een dierlijke gil van bevrijding ontsnapte haar keel toen zij sidderend van genoegen klaar kwam. De gentleman-lover kwam ook. Even later. Tevreden had hij in stille triomf naar haar voldane blik gekeken. Zij had haar hoofd te rusten gelegd op zijn borst en gefluisterd: “Je veux faire ça plus souvent.”
Nu, keek Anna hoe de wind de gordijnen deed opbollen. Ze glimlachte.
FIN
Rene Jochems
Kontich, 01-07-2025